Lang heb ik erover nagedacht hoe ik mijn blog over mijn operatie, voorbereidingen, keuzes en de revalidatie voor een Cochleair Implantaat(CI) ga schrijven, een week
na mijn operatie moet mijn eerste blog toch wel klaar zijn.
Mijn plan is om eerst te schrijven over de operatie en de dagen erna.
Daarna wil ik voordat ik aan het revalidatietraject begin schrijven hoe de voorbereiding ging, hoe ik de verschillende keuzes heb gemaakt. Ook wil ik meer een verdiepende blog schrijven, zeker omdat audiologie mij zeer interesseert en ik het ook gestudeerd heb.
14 augustus 2013: De dag van de operatie.
De wekker ging om 5u, wat ik natuurlijk veel te vroeg vind. Nu vond ik het geen ramp want ik moet vandaag toch bijna niks doen, mijn ouders brachten me naar het ziekenhuis.
Om 8u moest ik mij aanmelden op de NKO-chirurgie, daarvoor moet ik ook al aangemeld zijn bij de opname enz...
Vroeg vertrekken en vroeg aankomen was de boodschap, dit lukte prima.
Eenmaal aangemeld begon het lange wachten tot 14u, ik had wel een dik boek kunnen meenemen en dit even kunnen uitlezen, maar ik had alleen tijdschriften meegenomen aangezien ik verwachte weinig puf te hebben voor dikke boeken na de operatie. Dit wachten hoorde er eenmaal bij want ik moest beschikbaar zijn mocht ik plots vroeger geopereerd worden.
De operatie.
Om 14u werd ik in mijn bed opgehaald eerst moest mijn bril en mijn hoorapparaten uit en heb ik afscheid genomen van mijn ouders. Na een ritje door de gangen en lift kwam ik op de kamer aan waar de voorbereidingen getroffen werden voor de operatiekamer. Ik kreeg een soort witte panty's aan tegen trombose. Ik kreeg allerlei vragen gesteld, dat ging natuurlijk lekker als je niks hoort en weinig ziet. Dus gezegd dat ze dichterbij moesten komen, dan kon ik proberen te liplezen.
Na eventjes wachten werd ik naar de operatiekamer gebracht waar ik eerst werd voorzien van de bekende butterfly. Ook hier kreeg ik verschillende vragen, de meesten waren zich wel bewust dat ik niks hoor. Toch was er eentje die het presteerde om even in mijn oren te schreeuwen zonder effect natuurlijk. Toen ik zei dat het met liplezen wel misschien zou lukken probeerde ze dat toch maar eens. (achteraf vroeg ik waarom ze nu van alles aan het schreeuwen waren, terwijl het allemaal op papier stond, dit is dus gewoon om te checken of alles klopt en ik wel bij ben.)
Uiteindelijk kwam het bekende mondkapje, in het begin dacht ik wil je mij hiermee in slaap krijgen? haha.
Op een gegeven moment ervaar je precies dat het plafond draait en slaap je.
Ontwaken
Om 19.30u werd ik wakker op de ontwaakzaal en werd ik overgebracht naar mijn kamer. Eenmaal op mijn kamer dacht de verpleger even snel mijn pyjama aan te trekken ipv mij even te laten bekomen. En ja een beetje misselijkheid voelde ik toen gelijk, maar het was al te laat alles vloog eruit. Nadat alles schoongemaakt was en ik wat tegen de misselijkheid kreeg via de baxter en mijn ouders goedendag gezegd had vertrok ik weer richting dromenland met een tulband rond mijn hoofd.
Die avond heb ik redelijk goed door kunnen slapen, af en toe werd ik wakker en keek ik eens op facebook via mijn mobiel. Alleen s'nachts kon ik een paar uur niet doorslapen want dat verband knelde toch heel erg.
15 augustus 2013: de dag na de operatie.
Gelukkig kon ik in de vroege ochtend lekker doorslapen tot mijn ontbijt op bed gebracht werd. Helaas geen gekookt eitje met fruitsap erbij, maar gewoon boterhammen met jam. Ik was blij dat ik weer mocht eten nadat ik 32u niks gekregen had.
Na het ontbijt kon ik weer lekker slapen tot de dokter kwam om 10.30u, zij deed mijn tulband af en mij vertelde dat ik na de lunch al naar huis mocht. Ik kreeg nog een recept voor een antibioticakuur.
Nadat de dokter vertrok mocht ik uit bed daarbij werd ik geholpen door de verpleegster, omdat ze niet wist of ik het wel aankon(ivm duizeligheid die na de operatie kan optreden), Gelukkig had ik geen hulp nodig en kon ik zelf naar de wc en mocht douchen(behalve mijn hoofd).
Om 12u mocht ik dan nog genieten van een lekkere ziekenhuislunch en daarna met mijn ouders, die ondertussen aangekomen waren, naar huis. Blij was ik dat ik weer thuis was, want alleen in een 5 persoonskamer in een ziekenhuis is niet leuk. Thuisgekomen heb ik mijn wond via de camera even bewonderd, het is heel mooi gedaan dat je er eigenlijk niks van ziet.
Dit was mijn verhaal tot ik het ziekenhuis verliet, binnenkort schrijf ik meer.
Laat maar weten wat je ervan vind, suggesties zijn zeer welkom.
Mijn plan is om eerst te schrijven over de operatie en de dagen erna.
Daarna wil ik voordat ik aan het revalidatietraject begin schrijven hoe de voorbereiding ging, hoe ik de verschillende keuzes heb gemaakt. Ook wil ik meer een verdiepende blog schrijven, zeker omdat audiologie mij zeer interesseert en ik het ook gestudeerd heb.
14 augustus 2013: De dag van de operatie.
De wekker ging om 5u, wat ik natuurlijk veel te vroeg vind. Nu vond ik het geen ramp want ik moet vandaag toch bijna niks doen, mijn ouders brachten me naar het ziekenhuis.
Om 8u moest ik mij aanmelden op de NKO-chirurgie, daarvoor moet ik ook al aangemeld zijn bij de opname enz...
Vroeg vertrekken en vroeg aankomen was de boodschap, dit lukte prima.
Eenmaal aangemeld begon het lange wachten tot 14u, ik had wel een dik boek kunnen meenemen en dit even kunnen uitlezen, maar ik had alleen tijdschriften meegenomen aangezien ik verwachte weinig puf te hebben voor dikke boeken na de operatie. Dit wachten hoorde er eenmaal bij want ik moest beschikbaar zijn mocht ik plots vroeger geopereerd worden.
De operatie.
Om 14u werd ik in mijn bed opgehaald eerst moest mijn bril en mijn hoorapparaten uit en heb ik afscheid genomen van mijn ouders. Na een ritje door de gangen en lift kwam ik op de kamer aan waar de voorbereidingen getroffen werden voor de operatiekamer. Ik kreeg een soort witte panty's aan tegen trombose. Ik kreeg allerlei vragen gesteld, dat ging natuurlijk lekker als je niks hoort en weinig ziet. Dus gezegd dat ze dichterbij moesten komen, dan kon ik proberen te liplezen.
Na eventjes wachten werd ik naar de operatiekamer gebracht waar ik eerst werd voorzien van de bekende butterfly. Ook hier kreeg ik verschillende vragen, de meesten waren zich wel bewust dat ik niks hoor. Toch was er eentje die het presteerde om even in mijn oren te schreeuwen zonder effect natuurlijk. Toen ik zei dat het met liplezen wel misschien zou lukken probeerde ze dat toch maar eens. (achteraf vroeg ik waarom ze nu van alles aan het schreeuwen waren, terwijl het allemaal op papier stond, dit is dus gewoon om te checken of alles klopt en ik wel bij ben.)
Uiteindelijk kwam het bekende mondkapje, in het begin dacht ik wil je mij hiermee in slaap krijgen? haha.
Op een gegeven moment ervaar je precies dat het plafond draait en slaap je.
Ontwaken
Om 19.30u werd ik wakker op de ontwaakzaal en werd ik overgebracht naar mijn kamer. Eenmaal op mijn kamer dacht de verpleger even snel mijn pyjama aan te trekken ipv mij even te laten bekomen. En ja een beetje misselijkheid voelde ik toen gelijk, maar het was al te laat alles vloog eruit. Nadat alles schoongemaakt was en ik wat tegen de misselijkheid kreeg via de baxter en mijn ouders goedendag gezegd had vertrok ik weer richting dromenland met een tulband rond mijn hoofd.
Die avond heb ik redelijk goed door kunnen slapen, af en toe werd ik wakker en keek ik eens op facebook via mijn mobiel. Alleen s'nachts kon ik een paar uur niet doorslapen want dat verband knelde toch heel erg.
15 augustus 2013: de dag na de operatie.
Gelukkig kon ik in de vroege ochtend lekker doorslapen tot mijn ontbijt op bed gebracht werd. Helaas geen gekookt eitje met fruitsap erbij, maar gewoon boterhammen met jam. Ik was blij dat ik weer mocht eten nadat ik 32u niks gekregen had.
Na het ontbijt kon ik weer lekker slapen tot de dokter kwam om 10.30u, zij deed mijn tulband af en mij vertelde dat ik na de lunch al naar huis mocht. Ik kreeg nog een recept voor een antibioticakuur.
Nadat de dokter vertrok mocht ik uit bed daarbij werd ik geholpen door de verpleegster, omdat ze niet wist of ik het wel aankon(ivm duizeligheid die na de operatie kan optreden), Gelukkig had ik geen hulp nodig en kon ik zelf naar de wc en mocht douchen(behalve mijn hoofd).
Om 12u mocht ik dan nog genieten van een lekkere ziekenhuislunch en daarna met mijn ouders, die ondertussen aangekomen waren, naar huis. Blij was ik dat ik weer thuis was, want alleen in een 5 persoonskamer in een ziekenhuis is niet leuk. Thuisgekomen heb ik mijn wond via de camera even bewonderd, het is heel mooi gedaan dat je er eigenlijk niks van ziet.
Dit was mijn verhaal tot ik het ziekenhuis verliet, binnenkort schrijf ik meer.
Laat maar weten wat je ervan vind, suggesties zijn zeer welkom.
